ابن عبدالله صوفی عابد بخاری، مکنی به ابی عبدالله معروف به حاشد کم پناه (؟) ، از عرفای بزرگ و ائمۀ بخارا. وی در محله ای در میدان سکونت داشت و بسال 246هجری قمری در گذشت و مزار او هنوز در بخارا بیرون دروازۀ حاجیان بر شمال جویبار زیارتگاه است و از مقامهای متبرک بخارا است. (شرح احوال رودکی ج 1 ص 446)
ابن عبدالله صوفی عابد بخاری، مکنی به ابی عبدالله معروف به حاشد کم پناه (؟) ، از عرفای بزرگ و ائمۀ بخارا. وی در محله ای در میدان سکونت داشت و بسال 246هجری قمری در گذشت و مزار او هنوز در بخارا بیرون دروازۀ حاجیان بر شمال جویبار زیارتگاه است و از مقامهای متبرک بخارا است. (شرح احوال رودکی ج 1 ص 446)
مردی بغایت خوش طبع و خوش صحبت و شیرین کلام بوده و بیشتر اوقات تلاوت قرآن میکرد و علم قرائت را خوب میدانست و ازجملۀ مصاحبان میر علی شیر نوائی بود و همیشه همای همت بر نصیحت و پند مردم میگماشت. این مطلع در انصاف از اوست: گرم بر سر هزار آید بلا شایستۀ آنم که هستم بدترین خلق و خود را نیک میدانم. و در مدرسه اخلاصیه جامه نهاد و مزارش بسر کوچۀ صفا اتفاق افتاده. (ترجمه مجالس النفائس ص 39 و 212)
مردی بغایت خوش طبع و خوش صحبت و شیرین کلام بوده و بیشتر اوقات تلاوت قرآن میکرد و علم قرائت را خوب میدانست و ازجملۀ مصاحبان میر علی شیر نوائی بود و همیشه همای همت بر نصیحت و پند مردم میگماشت. این مطلع در انصاف از اوست: گرم بر سر هزار آید بلا شایستۀ آنم که هستم بدترین خلق و خود را نیک میدانم. و در مدرسه اخلاصیه جامه نهاد و مزارش بسر کوچۀ صفا اتفاق افتاده. (ترجمه مجالس النفائس ص 39 و 212)